Gospodarka odpadami opakowaniowymi w krajach Unii Europejskiej
Wszystkie kraje członkowskie Unii Europejskiej zobowiązane są do wprowadzenia do krajowego ustawodawstwa postawnowień Dyrektywy nr 94/62/EC o opakowaniach i odpadach opakowaniowych. Dyrektywa nakłada m.in. obowiązek utworzenia systemu i osiągnięcia określonych poziomów procentowych odzysku i recyklingu opakowań.
W większości państw Unii sposób organizacj systemu zagospodarowania odpadów z opakowań są podobne i opierają się na następujących założeniach:
- Odpowiedzialność, w tym i finansowa za odzysk i recykling odpadów z opakowań spoczywa na importerach i pakujących produkty w opakowania. W niektórych krajach odpowiedzialności ta ciąży także na producentach opakowań oraz na handlu (np. w Wielkiej Brytanii) oraz w ograniczonym zakresie na władzach komunalnych (np. w Danii, Francji, Holandii);
- Pakujący i importerzy wyrobów w opakowaniach są zobowiązani do odbioru na własnych koszt zużytych opakowań - poprzez handel lub specjalne punkty zbiórki. Aby wywiązać się z nałożonych obowiązków tworzą oni w drodze umowy z państwem systemu odzysku i recyklingu odpadów z opakowań - mogą to uczynić indywidualnie lub poprzez wyspecjalizowaną organizację gospodarczą;
- Członkowie organizacji gospodarczej wnoszą opłaty za udział w systemie, w wysokości uzależnionej od wprowadzanego na rynek opakowania. Stawki opłat są zróżnicowane dla poszczególnych materiałów opakowaniowych. W niektórych krajach opłaty są także uzależnione od masy i/lub objętości opakowania (Austria, Francja, Hiszpania);
- Przedsiębiorstwo lub organizacja gospodarcza zawiera następnie umowy z lokalnymi firmami gospodarki odpadami lub gminami oraz przetwórcami surowców wtórnych, dofinansowując koszty zbiórki, segregacji, transportu oraz recyklingu odpadów z opakowań.
W praktyce za (odpadowe) opakowania płaci każdy konsument, gdyż opłata za ich utylizację jest wliczana w końcową cenę opakowanego produktu. Są to jednak niewielkie kwoty - rzędu kilku groszy za opakowanie. Na przykład w Niemczech, dodatkowy koszt na mieszkańca wynosi około 28 USD rocznie.
Zróżnicowanie opłat w zależności od rodzaju i wielkości opakowania spowodowało, że napełniający opakowania stopniowo zaczynają wybierać mniej obciążające środowisko materiały i o mniejszej masie.
W Niemczech masa opakowań przypadających na jedną osobę zmniejszyła się pomiędzy 1991 a 1997 rokiem z 94,7 kg do 82,3 kg (13,1%).
W Austrii odnotowano 7% spadek masy opakowań. Tylko w latach 1995/96 o 7% zmniejszyła się ilość opakowań wielowarstwowych, a 6% opakowań z tworzyw sztucznych zastąpiono papierowymi.
Aby przeciwdziałać negatywnemu wpływowi opakowań na środowisko, w niektórych krajach wprowadzono dodatkowe obowiązki dla producentów i napełniających opakowania:
Austria:
Zakaz wprowadzania na rynek opakowań jednorazowych dla wody mineralnej, piwa oraz napojów gazowanych.
Belgia:
Podatek na opakowania jednorazowego użytku, nakładany jeśli producent nie osiągnie poziomów zbiórki i recyklingu w wysokości 70 - 80%;
Podatek na opakowania wykonane z PCW.
Dania:
Zakaz wprowadzania na rynek krajowych napojów i piwa w puszkach i opakowaniach jednorazowego użytku;
obowiązek zmniejszenia stosowania opakowań z PCW o 83%, począwszy od roku 2000.
Finlandia:
Podatek na opakowania jednorazowego użytku dla napojów;
począwszy od roku 2001 redukcja całkowitej masy wprowadzanych na rynek opakowań o 6% w stosunku do wytworzonych w 1995 roku.
Holandia:
Począwszy od roku 2001 redukcja całkowitej masy wprowadzanych na rynek opakowań o 10% w stosunku do wytworzonych w 1986 roku;
obowiązek przeprowadzenia przez wprowadzających na rynek opakowania badań LCA, jeśli zmniejszają ilość opakowań zwrotnych o więcej niż 2%;
stopniowe wycofanie opakowań wykonanych z PCW.
Niemcy:
Wymagany poziom opakowań zwrotnych w stosunku do jednorazowych wynosi 72% dla napojów oraz 20% dla mleka,
opłaty depozytowe nakładane na wprowadzających na rynek opakowania, jeśli nie uczestniczą w zarejestrowanym systemie recyklingu opakowań.
Norwegia:
Podatek na opakowania jednorazowego użytku dla napojów.
Portugalia:
Wymagany poziom opakowań zwrotnych do napojów w stosunku do jednorazowych wynosi od 10 do 80%; wymagane jest także oferowanie tych samych produktów w opakowaniach zwrotnych, jeśli podstawowym opakowaniem jest jednorazowe.
opakowania jednorazowego użytku mogą być wprowadzane na rynek tylko przez przedsiębiorców uczestniczących w zarejestrowanym systemie zbiórki i recyklingu opakowań.
Źródło: ''
- Odpowiedzialność, w tym i finansowa za odzysk i recykling odpadów z opakowań spoczywa na importerach i pakujących produkty w opakowania. W niektórych krajach odpowiedzialności ta ciąży także na producentach opakowań oraz na handlu (np. w Wielkiej Brytanii) oraz w ograniczonym zakresie na władzach komunalnych (np. w Danii, Francji, Holandii);
- Pakujący i importerzy wyrobów w opakowaniach są zobowiązani do odbioru na własnych koszt zużytych opakowań - poprzez handel lub specjalne punkty zbiórki. Aby wywiązać się z nałożonych obowiązków tworzą oni w drodze umowy z państwem systemu odzysku i recyklingu odpadów z opakowań - mogą to uczynić indywidualnie lub poprzez wyspecjalizowaną organizację gospodarczą;
- Członkowie organizacji gospodarczej wnoszą opłaty za udział w systemie, w wysokości uzależnionej od wprowadzanego na rynek opakowania. Stawki opłat są zróżnicowane dla poszczególnych materiałów opakowaniowych. W niektórych krajach opłaty są także uzależnione od masy i/lub objętości opakowania (Austria, Francja, Hiszpania);
- Przedsiębiorstwo lub organizacja gospodarcza zawiera następnie umowy z lokalnymi firmami gospodarki odpadami lub gminami oraz przetwórcami surowców wtórnych, dofinansowując koszty zbiórki, segregacji, transportu oraz recyklingu odpadów z opakowań.
W praktyce za (odpadowe) opakowania płaci każdy konsument, gdyż opłata za ich utylizację jest wliczana w końcową cenę opakowanego produktu. Są to jednak niewielkie kwoty - rzędu kilku groszy za opakowanie. Na przykład w Niemczech, dodatkowy koszt na mieszkańca wynosi około 28 USD rocznie.
Zróżnicowanie opłat w zależności od rodzaju i wielkości opakowania spowodowało, że napełniający opakowania stopniowo zaczynają wybierać mniej obciążające środowisko materiały i o mniejszej masie.
W Niemczech masa opakowań przypadających na jedną osobę zmniejszyła się pomiędzy 1991 a 1997 rokiem z 94,7 kg do 82,3 kg (13,1%).
W Austrii odnotowano 7% spadek masy opakowań. Tylko w latach 1995/96 o 7% zmniejszyła się ilość opakowań wielowarstwowych, a 6% opakowań z tworzyw sztucznych zastąpiono papierowymi.
Aby przeciwdziałać negatywnemu wpływowi opakowań na środowisko, w niektórych krajach wprowadzono dodatkowe obowiązki dla producentów i napełniających opakowania:
Austria:
Zakaz wprowadzania na rynek opakowań jednorazowych dla wody mineralnej, piwa oraz napojów gazowanych.
Belgia:
Podatek na opakowania jednorazowego użytku, nakładany jeśli producent nie osiągnie poziomów zbiórki i recyklingu w wysokości 70 - 80%;
Podatek na opakowania wykonane z PCW.
Dania:
Zakaz wprowadzania na rynek krajowych napojów i piwa w puszkach i opakowaniach jednorazowego użytku;
obowiązek zmniejszenia stosowania opakowań z PCW o 83%, począwszy od roku 2000.
Finlandia:
Podatek na opakowania jednorazowego użytku dla napojów;
począwszy od roku 2001 redukcja całkowitej masy wprowadzanych na rynek opakowań o 6% w stosunku do wytworzonych w 1995 roku.
Holandia:
Począwszy od roku 2001 redukcja całkowitej masy wprowadzanych na rynek opakowań o 10% w stosunku do wytworzonych w 1986 roku;
obowiązek przeprowadzenia przez wprowadzających na rynek opakowania badań LCA, jeśli zmniejszają ilość opakowań zwrotnych o więcej niż 2%;
stopniowe wycofanie opakowań wykonanych z PCW.
Niemcy:
Wymagany poziom opakowań zwrotnych w stosunku do jednorazowych wynosi 72% dla napojów oraz 20% dla mleka,
opłaty depozytowe nakładane na wprowadzających na rynek opakowania, jeśli nie uczestniczą w zarejestrowanym systemie recyklingu opakowań.
Norwegia:
Podatek na opakowania jednorazowego użytku dla napojów.
Portugalia:
Wymagany poziom opakowań zwrotnych do napojów w stosunku do jednorazowych wynosi od 10 do 80%; wymagane jest także oferowanie tych samych produktów w opakowaniach zwrotnych, jeśli podstawowym opakowaniem jest jednorazowe.
opakowania jednorazowego użytku mogą być wprowadzane na rynek tylko przez przedsiębiorców uczestniczących w zarejestrowanym systemie zbiórki i recyklingu opakowań.
Źródło: ''