Znaki identyfikujące materiał opakowania

System identyfikacji (Resin Identyfication Code - RIC) przyjął się powszechnie również w Europie i został zaaprobowany przez Europejskie Stowarzyszenie Producentów Tworzyw Sztucznych jako dobrowolny sposób identyfikacji tworzyw sztucznych. Znak identyfikacyjny składa się z cyfry kodowej określonego tworzywa sztucznego wpisanej w trójkąt utworzony ze strzałek oraz symbolu literowego tego tworzywa.

Znak identyfikacyjny określa rodzaj zastosowanego polimeru i nie jest oraz nie może być utożsamiany z symbolem przydatności do ponownego przetwórstwa (recyklingu). Jest stosowany jako środek pomocniczy przy sortowaniu odpadów tworzyw sztucznych w celu usprawnienia odzysku surowców wtórnych. Najczęściej jest nanoszony na opakowaniach sztywnych o pojemności powyżej 200 cm3 i masie powyżej 50g.Podstawy do jednolitego europejskiego systemu identyfikacji dla różnych materiałów opakowaniowych wprowadziła Dyrektywa 94/62/EC dotycząca opakowań i odpadów opakowaniowych. W celu ułatwienia zbiórki, ponownego użycia i odzysku, w tym także recyklingu, określiła system identyfikacyjny obejmujący skrót (symbol) materiału opakowaniowego oraz odpowiadający mu kod numeryczny. Znaki te należy umieszczać na opakowaniu lub etykiecie. Powinny być dobrze widoczne i czytelne (nawet po otwarciu opakowania), naniesione w sposób trwały. Niezależnie od systemu identyfikującego materiał opakowania, dyrektywa przewiduje przygotowanie wzorów znaków dotyczących przydatności do ponownego przetwórstwa i przydatności do ponownego użycia.
Źródło: ''